კოლიბრი  პატარა, მაგრამ ამაყი ტროპიკული ჩიტია, რომელიც სხვა ფრინველებისაგან იმით განსხვავდება, რომ დაბლა დაფრინავს და სიმღერა არ გამოსდის. რაც შეეხება პეტერბურგელ კოლიბრებს, ხალხში, ქალების ამ უჩვეულო კოლექტივის ბიოგრაფიის შესახებ ცნობები,  ფაქტებზე მეტად, ლეგენდების სახით უფრო ვრცელდებოდა. კვარტეტის ინტერვიუებიც, როგორც წესი, აბსურდულად ჟღერდა, საიდანაც რთული იყო მათ შესახებ დასკვნების გამოტანა. ერთ დროს, Колибри-ზე ასეთი მითიც კი არსებობდა, რომ თითქოს ქალები, როკ-ჯგუფ Аквариум-ის წევრების ცოლები იყვნენ. ერთი რამ ცხადია: საბჭოთა კავშირის მასშტაბით, კოლიბრის მსგავსი პროექტი, სადაც შემოქმედებით პროცესს ქალები წარმართავდნენ და რომელიც ფემინურობის სრულიად ახალ პერსპექტივას სთავაზობდა მსმენელს, პირველი იყო. Колибри-ის უდიდეს დამსახურებად შეგვიძლია მივიჩნიოთ პოსტ-საბჭოთა პერიოდში, ქალი როკ მუსიკოსებისათვის გზის გაკვალვა.

ფემინისტური მოძრაობის მონუმენტური გამარჯვების შედეგად, არგენტინამ მხარი დაუჭირა კანონს უსაფრთხო და უფასო აბორტის უფლების შესახებ, ორსულობის პირველი 14 კვირის განმავლობაში. სოციალისტი ფემინისტები ამ ბრძოლის სათავეში თავიდანვე იდგნენ.

შეერთებული შტატების მემარჯვენე, მათ შორის ტრამპის ადმინისტრაციასთან მჭიდრო კავშირში მყოფმა, არაერთმა ჯგუფმა სულ მცირე 280 მილიონი აშშ დოლარის ოდენობის 'შავი ფული" დახარჯა ქალებისა და ლგბტქი ადამიანების უფლებების წინააღმდეგ კამპანიების გასაძლიერებლად, აცხადებს openDemocracy. ორგანიზაციებმა, რომელსაც დონალდ ტრამპის რამდენიმე ყველაზე ხმამაღალი მოკავშირე და მხარდამჭერი უძღვება, ზრდადი ოდენობის თანხა დახარჯა მსოფლიოს გარშემო უცხო ქვეყნების კანონებსა, პოლიტიკაზე და საჯარო აზრზე გავლენის მოხდენისა და სქესობრივი და რეპროდუქციულ უფლებების წინააღმდეგ გალაშქრების მიზნით.

დერენი უმეტესად ფორმის ძიებითაა დაკავებული. მის ფილმებში, გარდა კულიოშოვის ეფექტისა (ეს უკანასკნელი თავის თავში მოიაზრებს დაუკარგოს საგნებს პირვანდელი მნიშვნელობა), წინ იშლება მოძრაობის უნატიფესი ფორმები, რომლის ფრთხილ ექსპრესიასაც ვხედავთ მის პირველ ფილმში "საღამოს ბადეები". ფილმს ამერიკაში დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. ნიუ-იორკ თაიმსის კრიტიკოსებმა მას "ქორეოსინემა" უწოდეს. ფილმში ფორმა, ჩრდილი, მოძრაობის სტრუქტურა უმთავრეს ადგილს იკავებს, დერენი ასახიერებს მომაჯადოებელ ქალს, რომელიც საკუთარი შინაგანი სამყაროს კვლევითაა გართული, ანუ საკუთარ თავს. მირაჟისეული კადრირებით, ის ქმნის ერთგვარ ფუგას, რომელიც საკუთარ თავში მოიაზრებს სამყაროს ილუზორულობას და სიზმრისეული წარმოსახვის წინაშე შლის ფართო ჰორიზონტს.