მსხვერპლი ქალები თავად ეხმარებიან ერთმანეთს პატრიარქატის მახინჯი ძალაუფლებისგან თავის დაღწევაში, რის შემდეგაც მახინჯი გამოვლინება თავად ხდება სამუდამო მსხვერპლი, როდესაც მას შემთხვევით კლავენ. ქალები, რომლებიც აქამდე მუდმივი კონკურენციის პირობებში ექიშპებოდნენ ერთმანეთს, ერთიანდებიან და იღებენ კოლაბორაციულ ძალას, რითიც ახერხებენ თავიდან მოიცილონ პატრიარქატის ყველაზე მახინჯი გამოვლინება, რაც თავის თავში მოიაზრებს ქალების, როგორც ფიზიკურ, ისე ვერბალურ ექსპლუატაციას.

პოპ კულტურის ამჟამინდელ ფოკუსს ფემინიზმსა და გენდერულ ფლუიდურობაზე, ელექტროქლეშის არტისტმა თითქმის 20 წლით გაუსწრო. Peaches უშიშარი პროვოკატორია, რომელმაც სოციალური აქტივიზმის პლატფორმად მუსიკა აირჩია. არტისტის რადიკალური ქვიარ პოლიტიკის კვალი, მის მიერ დაწერილ ყველა კომპოზიციას ეტყობა. სათქმელს როგორც წესი  გულწრფელი, ვულგარული და საოცრად კომიკური ტექსტების საშუალებით ამბობს, რაც მის ტრეკებს დაუვიწყარს ხდის. როგორც არა ერთხელ აღნიშნა, თავს კომედიანტად უფრო აღიქვამს, ვიდრე მუსიკოსად.

Arca არტისტის ტკივილთან ჰარმონიზების მცდელობას წარმოადგენს, იმ იმედით, რომ სილამაზეს მიაგნებს. შემთხვევითი არ არის, რომ პროდიუსერი ალბომში მშობლიურ, ესპანურ ენაზე ამღერდა. ესპანური მისთვის ის ენაა, რომელზეც მისი მშობლები ჩხუბობდნენ, განქორწინდნენ, რომლის საშუალებითაც გაიგო თუ რა იყო ოჯახში ძალადობა, ამიტომაც კათარზისიც მხოლოდ ამ ენაზე თუ წარმოედგინა. პირველივე ფრაზა ალბომში "Quitame la piel de ayer" - მომაძვრე გუშინდელი კანი, იმაზე მიგვანიშნებს, რომ Arca თამამი და გულწრფელი ნამუშევარია, სადაც არტისტი თავს უფლებას აძლევს, მოწყვლადი იყოს.

წლების განმავლობაში, წარმოშობით შოტლანდიელი არტისტი SOPHIE, მსმენელისათვის  იდუმალებით მოცულ ფიგურად რჩებოდა. Madonna, Lady Gaga, Charlie XCX და MØ იმ შემსრულებლთა არასრულ ჩამონათვალს წარმოადგენს, რომელთა პროდიუსერიც თავად SOPHIE გახლდათ. მისთვის შთაგონების წყაროს შემსრულებლებზე მეტად  ყოველთვის ის ადამიანები წარმოადგენდნენ, ვინც მუსიკას ქმნიდნენ.

"მე მსურს, რომ ფრიდას აღარ მიუტანონ ის ცხვირსახოცი, რომლითაც საკუთარი შვილი გაგუდა!" - ამბობს "ოსტატი და მარგარიტას" ერთ-ერთი მთავარი მოქმედი პერსონაჟი, მარგარიტა. თუ განვიხილავთ ფრიდას პერსონაჟს, დავინახავთ, რომ საბჭოთა კავშირის მოძულე მიხეილ ბულგაკოვი შესაძლოა თავისდაუნებურად გენდერთან დაკავშირებულ მნიშვნელოვან თემატიკას ეხება: ქალის, როგორც იმ "პირველადი ფუნქციის" მატარებლის, რომელიც დედის როლს მოიაზრებს. მარგარიტა ემიჯნება კრიტიკას, რომელიც ქალის, მხოლოდ როგორც დედის პასუხისმგებლობაზე აკეთებს აქცენტს, ხოლო მამის, როგორც აღმზრდელის როლი აბსოლუტურად უგულებელყოფილია.

 "გიფიქრია იმაზე, რომ ჩვენ ერთი და იმავე ადამიანებისთვის ვმუშაობთ?" ეკითხება ვილანელის გმირი, მის მადევარ ევას და სერიალის განმავლობაში ვხედავთ, რამდენჯერ იკვეთება ვილანელის და ევას ურთიერთობა და რამდენჯერ უცრუვდება ევას იმედი სახელმწიფო უწყებებზე. ეს არის სერიალი ქალებზე, ძლიერ ქალებზე, ანარქისტ ქალებზე და იმაზე, თუ რამდენად რთულია ამ ჰეტერონორმატიულ სამყაროში იყო ქალი და გიყვარდეს ქალი, თუკი არ ხარ მზად უამრავი კომპრომისისთვის.

ყველა ქალი საოცარია და სწორედ ამ საოცარი ქალების ნამდვილი სახეა მისის მეიზელი. წარმოიდგინეთ 60-იანი წლების ამერიკა, სადაც ქალები, უჩინარი შრომის ნათელი მაგალითები, დიასახლისების დეკორატიულ როლს ასრულებენ. ამერიკაში ფემინისტური მოძრაობის მეორე ტალღა ამ პერიოდიდან იღებს სათავეს.

რუსეთის ისტორია, სოციალურად, პოლიტიკურად თუ ხელოვნებაში, ყოველთვის გარკვეულ დოგმატიკაში იყო გატარებული. მე-19 საუკუნეში, არა პოლიტიკურ-სოციალური ინფორმაციის მედიუმი, არამედ გასართობი ჟურნალი "სევერნაია პჩელაც" კი ცენზურის პროდუქტად ჩამოყალიბდა და პუშკინის და გოგოლის კრიტიკას უთმობდა ფურცლებს. ეს დოგმატურობა ასევე ყოველთვის გამოირჩეოდა სექსიზმით, ჰომოფობიით, რელიიგის მიერ დეკლარირებული რწმენა-წარმოდგენებით, რამაც საბჭოთა კავშირის იდეოლოგიაზეც კი იქონია გავლენა. რუსული იდეოლგიისა და კულტურის შვილს წარმოადგენს ანდრეი ტარკოვსკი. მიუხედავად იმისა, რომ ამ კულტურამ გვიბოძა ისეთი რეჟისორები, როგორიცაა ეიზენშტეინი, ძიგა ვერტოვი და საფუძველი ჩაუყარა ისეთ მიგნებებს კინოში, როგორიცაა კულიოშოვის ეფექტი და ტარკოვსკის პოეტური ძიებები, ცენზურამ და ტოტალიტარული რეჟიმის იდეოლოგიამ მაინც იქონია გავლენა ამ უკანასკნელზე.

ამორძალების პრინცესა, რომელიც ზევსის მიერ დაცულ სამფლობელოში ცხოვრობს, უეცრად ადამიანების სამყაროში აღმოჩნდება. მისი მისიაა დაიცვას ისინი და მთელი დანარჩენი სამყარო ომის ღმერთი არესისგან. ფილმის ბრუტალურობის გასამძაფრებლად რეჟისორები მსოფლიოს ყველაზე ხანგრძლივ სისხლიან პერიოდს, მეორე მსოფლიო ომს და კერძოდ, ნაცისტების მიერ ფეხქვეშ გათელილ ევროპას წარმოგვიჩენენ, რომელსაც არა საბჭოთა კავშირი, არამედ ქალი საოცრება უპირისპირდება.

WEF ორგანიზაციის მიერ ჩატარებული The Global Gender report-ის 2018 წლის ანგარიშით საქართველო 147 ქვეყნიდან 99-ე ადგილს, ხოლო იაპონია-110-ს იკავებს. დამეთანხმებით, რომ ორივე ქვეყნისთვის მსგავსი დასკვნა საკმაოდ არასახარბიელოა და ხაზს უსვამს ქვეყნებში გენდერულ უთანასწორობას, რაც საზოგადოების განვითარებისთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.