ასია ბაზდირიევა კიევში მცხოვრები მკვლევარი და ხელოვნების ისტორიკოსია. ის Geocinema-ს კოლექტივის წევრია, დოკუმენეტური კვლევითი პროექტის, რომელიც შეისწავლის ინფტრაქტრუქტურებს და დედამიწის შემსწავლელ მონაცემებს, როგორც კინოს ფორმას. ომის პირველ დღეებში ასიას დღიურს შემთხვევით გადავეყარე ინსტაგრამზე და მას შემდეგ ის ჩემთვის ამ ომის ისტორიის ერთ-ერთ მთავარ მთხრობელად იქცა. ხშირად ვუზიარებდი ხოლმე ასიას დღიურების სქრინებს ქართველ, გერმანელ და უკრაინელ მეგობრებს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ჩვენი აზრები იყოფოდა სხვადასხვა თემაზე, მაგალითად დეკოლონიზმზე, ნაციონალიზმზე. ასია ხშირად მარტივ სიტყვებს პოულობს ამ ახლართული ცნებების ერთმანეთისგან განსაცალკევებლად და გასარკვევად.

როგორც კი მშობლები სახლის კარს გაიხურავდნენ, დედის ტრილიაჟისკენ გარბოდა, სადაც პარფიუმერია ეგულებოდა. გამოეწყობოდა დედის ქუსლიან ფეხსაცმლებში და როგორც თვითონ ამბობს, ყველაფერს სახეზე ისვამდა, ფერად-ფერადი პომადებით იღებავდა ტუჩებს. მოკლედ, დიდი ზეიმი ჰქონდა. სახლში დაბრუნებული დედა პოულობდა გაფუჭებულ, ამოჩიჩქნილ ნელსაცხებლებს და ტყდებოდა ამაზე ერთი აურზაური, თუმცა ყოველთვის ჰყავდა დამცველი ბებია, რომელიც მის ასეთ ქცევას ბავშვურობით ხსნიდა და მუდამ მის გამართლებაში იყო. სკოლაში მისვლის მერე ცოტა ხნით ეს გასართობები დაივიწყა, სხვა ამბებმა მიიქცია მისი ყურადღება - იქაურ აქტივობებზე გადაერთო. მისი მეგობრები სულ გოგოები იყვნენ, მათთან მეტ საერთოს პოულობდა, მათთან ლაპარაკი და თამაში ერჩივნა. მესამე კლასში იყო, დედას რომ გამოუცხადა, გოგო ვარო. შინაგანად რასაც გრძნობდა, ის თქვა, ყოველგვარი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე, ისეთი გულწრფელობით, როგორც მხოლოდ ბავშვებს შეუძლიათ. დედა თავიდან პანიკაში ჩავარდა. მაგრამ მერე მივიწყებას მიეცა ამანდას ნათქვამი და ეს ამბავიც მის ბავშვურ გართობას მიეწერა.   

სოფელში, სადაც გავიზარდე, ბევრი არაფერი ხდებოდა, განსაკუთრებით ქალებისთვის. სუფრის გაშლა და ქეიფი ქალებისგან დიასახლისობას და კაცებისთვის გამასპინძლებას მოითხოვდა. ქალს უნდა გაემზადებინა საჭმელი, დაელაგებინა სახლი, გაეშალათ სუფრა და გამასპინძლებოდა სტუმრებს. ქალები მაგიდასთან დიდხანს ვერ სხდებოდნენ, რადგან საჭმელს ჩამატება სჭირდებოდა, ან ვინ გააცხელებდა ჩაქაფულსა და ტოლმას?! ასე ხდებოდა წელიწადში 364 დღე, თუმცა იყო ერთი განსაკუთრებული 24 საათი, როდესაც თითქოს ყველაფერი  იცვლებოდა.

შეცვალე მუსიკა "ფლეილისტში" და ისევე შეიცვლება შენი ხასიათი და განწყობაც. მე მიმაჩნია და არა მარტო მე - ეს ზოგადად ასეა, ტრანსი ვერ გახდები, თუ ასეთად არ დაიბადე. სულ მახსენდება ჩემი პირველი სიყვარული. ოჯახი მეტად რელიგიურ-ტრადიციული იყო, სადაც პროპაგანდას ვერავინ გამიწევდა, თუმცა რის პროპაგანდასაც მიწევდა, იმის შედეგია ჩემი, მეოთხე კატეგორიის მძღოლის მართვის მოწმობა. თითქმის ყველა სახეობის ტრანსპორტის მართვას დავეუფლე, გარდა ვერტმფრენისა და გემისა. ნავის ნიჩბებით მართვის პრინციპი კი ვიცი.

გაბიზე ადრეც დავწერე. მოგიყევით, როგორ ცხოვრობდა პატარა, ლამაზ სოფელში, როგორი უზრუნველი ბავშვობა ჰქონდა და როგორ თავს ევლებოდა მთელი ოჯახი. რომ წამოიზარდა, ნელ-ნელა საკუთარი გენდერული იდენტობის გარკვევა დაიწყო. გაუგებრობები ოჯახთან მაშინ არ დაწყებულა. დედას გეი ეგონა, თუმცა ამის გამო პრობლემა მისთვის არასდროს შეუქმნია. ამასობაში გაბი თბილისში წამოვიდა სასწავლებლად. დასვენების დღეებში უპრობლემოდ ჩადიოდა სახლში. იქ კი ყველაფერი ძველებურად ხვდებოდა.  

ქალაქი ისტამბული, ჩემი ბოლო დღე თურქეთში. ავტობუსი მალე გადის. საფეხურზე ვზივარ წყლის ბოთლით ხელში, გამალებით ველი როდის დადგება გამგზავრების დრო... ერთი სული მაქვს თბილისი ვიხილო, ის თბილისი, სადაც 11წელი ვიცხოვრე... ქალაქი, რომლის ყველა კუთხე-კუნჭული და მის ყველა რაიონში მცხოვრები ადამიანების მენტალიტეტი ვიცი... ქალაქი, რომელიც ჩემი სახლია, მისი ღამის ცხოვრებით... სადაც სახლში ვარ... 12 საათზე მეტი ვიმგზავრე.

მოსაღამოვდა. გამწარებული, სწრაფად ვიკეთებ  ახალ მაკიაჟს. აგერ მობნელდა ნელნელა, "ცოტა დავლიოს" პრინციპით ვიწყებ სმას, იმ იმედით, რომ ვიქნები მეტად ნიჭიერი მსახიობი ეგრედ წოდებულ კლიენტთან, შეთრობის შემდგომ ვიძახებ ტაქსის, რომელსაც გულისყურით ვაკვირდები აივნიდან. თავდასხმის და ზოგადი ტრანსფობიური დამოკიდებულების თავიდან ასაცილებლად ისე ვმოქმედებ, როგორც კარგი მესაზღვრე. მზვერავივით რენტგენს ვუტარებ მთლიანად კორპუსის მიმდებარე ტერიტორიას და როცა დავრწმუნდები, რომ ჩემი ჩასვლა, სადარბაზოდან გასვლა და ტაქსიმდე მისვლა უსაფრთხოა,  მაშინვე გამალებით, აჩქარებული ნაბიჯებით, თავდახრილი მივემართები დაბლა. ამ თავდახრასაც თავისი მიზეზი აქვს. თმა წინ, სახეზე მეყრება და სახეს ვმალავ, თითქოს ვთავისუფლდები შიშისგან და სტრესისგან, ან ჩემი კომპლექსებისგან, რომელიც ხალხის მიმართ მაქვს. როცა მოვთავსდები ტაქსის უკანა სავარძელზე, თამამად ამოვისუთქებ. სად მივდივართ, მძღოლი მეკითხება.  რა თქმა უნდა ვუთითებ ტრანსგენდერ ქალთა თავშეყრის ადგილს და მივემართები სხვა მეგობრების სანახავად...

დავიღალე იმით, რომ დაღლილი ვიძინებ და კიდევ უფრო დაღლილი ვიღვიძებ. დავიღალე არჩევნებით და პოლიტიკოსებით და მათგან თავისუფალ რეალობაში ცხოვრების აბსოლუტური შეუძლებლობით - მათი მესიჯებით, ზარებით, ბილბორდებით, ფლაერებით, ოჯახის წევრებით, ახლობლებით და გულშემატკივრებით, მათით სავსე სიზმრებით და კოშმარებით. ამ ყველაფრის კომიკური ბინარულობითაც ძალიან დავიღალე. დავიღალე ნაცებითაც და ქოცებითაც, ყოველგვარი მნიშვნელობისაგან დაცლილი სიტყვებით დემოკრატია, განვითარება, პროგრესი. დავიღალე აგენტებით, მოღალატეებით, დემაგოგებით, ყოფილი, მიმდინარე და მომავალი პრეზიდენტებით, ომის დაწყებაზე დაუსრულებელი აპელაციით, რუსეთუმეებით და ევროპული მომავლით და საბჭოთა წარსულით. დავიღალე ბატონი ბიძინათი და მასზე ხუმრობით, გირჩით და გირჩზე ხუმრობით.

2009 წელს ამერიკის შეერთებულ შტატებში მიიღეს სიძულვილით მოტივირებული დანაშაულის პრევენციის აქტი. ამ კანონს მეორენაირად შეპარდის აქტსაც ეძახიან. კანონის მიღებას საფუძვლად დაედო წლების წინ  ჩადენილი ორი სასტიკი მკვლელობა: მეთიუ შეპარდი, რომელიც მოკლეს იმიტომ, რომ გეი იყო და და ჯეიმს ბერდი, რომლის მკვლელობის მიზეზი მისი კანის ფერი გახდა. ორივე შემთხვევაში მკვლელობის მოტივს სიძულვილი წარმოადგენდა.

დიდი ხანია მინდა ბარტზე დავწერო. გამორჩეული ადამიანია. სანამ გავიცნობდი, მანამდეც სულ მესმოდა მის შესახებ. რომ დავურეკე და ვუთხარი, ბლოგის დაწერა გადავწყვიტე შენზე, წინააღმდეგი თუ არ ხარ თქო, სიამოვნებით დამთანხმდა, მაგრამ დიდხანს მალოდინა. მუდმივად დაკავებულია, სულ რაღაცას აკეთებს. სულ იქაა, სადაც ვიღაცას უჭირს. თემის წევრის გამო, ბევრჯერ, საკუთარი საქმე გადაუდია. მისი იმედი ყოველთვის აქვთ.