საქართველოში ძალიან ცოტამ თუ იცის ლინ კონვეის ღვაწლის შესახებ კომპიუტერულ და საინჟინრო ინდუსტრიაში. ლინი 80 წლის ამერიკელი ტრანსგენდერი ქალია, რომელმაც უამრავი ინოვაცია შემოიტანა თანამედროვე ტექნოლოგიების განვითარებაში და მისი დამსახურებაა ის, რომ დღეს ჩვენ ყველანი თანამედროვე კომპიუტერებსა და სმარტფონებს ვფლობთ და რომ კომუნიკაციებმა და კომპიუტერულმა ინჟინერიამ მსოფლიოში ამხელა პროგრესი განიცადა.

დღეს მინდა გაგაცნოთ ამერიკელი პანკ მუსიკოსი და ტრანს აქტივისტი ლაურა ჯეინ გრეისი. ლაურამ 2012 წლის მაისში გააკეთა საჯარო ქამინგ-აუთი, როგორც ტრანსგენდერმა ქალმა. იგი პანკ-როკ ბენდის Against me! სოლისტია.

პირადი ურთიერთობები არავისთვისაა მარტივი სფერო, მაგრამ ტრანსგენდერი ადამიანებისთვის განსაკუთრებით რთულია ახლო რომანტიკული, თუნდაც მეგობრული ურთიერთობების აწყობა, რადგან ორმაგად დიდია პარტნიორის, მეგობრის, შეყვარებულის მხრიდან ჩვენი პიროვნების და იდენტობის აღქმის და მიღების პრობლემა.

როდესაც ოსკაროსანი სებასტიან ლელიოს "შეუდარებელი ქალბატონი" პირველად ვნახე, მიუხედავად პოზიტიური დასასრულისა, მთლიანობაში ძალიან დამთრგუნველად იმოქმედა, რადგან ფილმი ძალიან სწორად და რეალისტურად ასახავს ტრანსგენდერ ქალთა მიმართ საზოგადოების დამოკიდებულებას. ფილმის მნიშვნელოვანი ღირსება მისი უბრალოებაა, ცხოვრებისეული ტრაგედიებითა და შვებისმომგვრელი მომენტებით. ამასთანავე ფილმი იმდენად ემოციურია, რომ ხანდახან, როგორც მაყურებელი, შეიძლება დაიბნე და ვერ მიხვდე - მთავარი გმირის მიმართ მწუხარებით და სიბრალულით ხარ განწყობილი, თუ აღფრთოვანებით იმის გამო, თუ რამდენ ტკივილსა და დამცირებას უძლებს და მაინც არ ნებდება.

გენდერული დისფორია - ეს არის დისკომფორტი და სტრესი, რომელსაც ტრანსგენდერი ადამიანი განიცდის ბიოლოგიურ სქესთან აცდენილი თვითაღქმის გამო. ამ დროს ადამიანს აქვს შფოთვა, რადგან იგი ვერ ჯდება საზოგადოებაში გავრცელებულ გენდერულ წარმოდგენებში და საკუთარი სხეულის და ვიზუალის მიმართ აქვს დისკომფორტი - ის შინაგანად ქალია, ან კაცი, ხოლო სხეული საპირისპირო სქესის აქვს, რამაც შეიძლება დეპრესია და სხვა ფსიქიკური პრობლემებიც გამოიწვიოს.

ბავშვობიდან მქონდა განცდა, რომ ჩემს თავს რაღაც ვერ იყო წესრიგში: ვუყურებდი სხვა ბიჭებს და ვხვდებოდი, რომ მათგან რაღაც განმასხვავებდა, მაგრამ ვერ ვარქმევდი სახელს - რა. რაღაც პერიოდის მერე, საკუთარ ფსიქიკურ სიჯანსაღეშიც კი შემეპარა ეჭვი, რადგანაც რთულია, როდესაც ყველა ბიჭად აღგიქვამს და შენ ეს აღქმა დისკომფორტს გიქმნის, ნორმალურად იცხოვრო. მაშინ, როცა საერთოდ ვერ გრძნობ, რომ ბიჭი ხარ და მიგაჩნია, რომ გოგო ხარ და ამ დროს შენი სხეული შენს წინააღმდეგ მეტყველებს, უბრალოდ ვერ ხვდები რა გჭირს.

ტრანსგენდერობასთან დაკავშირებული მითებული უნივერსალურია. ასევე უნივერსალურია ის, რომ ადამიანების შიშების, ფობიების და მათგან გამოწვეული გაურკვევლობის და აგრესიის მიზეზი ხშირად სწორი ინფორმაციის არქონაა. ამიტომ ვფიქრობ, ქვემოთ მოცემული ინფორმაცია ქართველი მკითხველისთვისაც სასარგებლო და მნიშვნელოვანი იქნება.

ჯერ მირანდას სცემეთ. რამდენიმე დღეში კიდევ სამ ტრანსგენდერ ქალს. მე კი ეს დღეებია ვცდილობ სიცოცხლეს დავუბრუნო ჩემი თავი. სახლში ვზივარ, გადაბმულად ვტირი და არ ვიმჩნევ ჩემს სასოწარკვეთას. მესენჯერში ვემაიმუნები ვიღაცებს, რომ ფიქრი სხვა რამეზე გადავიტანო. მთელი ეს დროა განცდა მაქვს, რომ სამყაროს სისას

ფიზიკური ტრანზიცია, რომელზეც წინა პოსტში ვწერდი, ტრანსგენდერი ადამიანებისთვის პროცესის მხოლოდ ერთ ნაწილია და არცთუ იშვიათად უფრო მნიშვნელოვანი და რთული მხარე სოციალური ტრანსფორმაციაა - ანუ სოციალური როლის შეცვლას მასკულინურიდან ფემინურისაკენ, ან პირიქით. განსხვავებით, ვთქვათ, ჰორმონალური ტრანზიციის

საქართველოში ფიზიკური ტრანზიციის დაწყებამდე, დიდი ლაბირინთის გავლაა საჭირო. პირველ რიგში, სექსოლოგთან მისვლა დამჭირდა, რომელსაც "ჭეშმარიტი ტრანსსექსუალის" დასკვნა უნდა მოეცა, რაც, თავის მხრივ, საშუალებას მომცემდა ტრანზიციის შემდგომ ეტაპზე - ჰორმონებზე გადავსულიყავი. შემოწმება დაახლოებით