1967 წლის 19 აპრილს, კეტრინ შვიცერი, სირაკუზის უნივერსიტეტის ჟურლისტიკის ფაკულტეტის სტუდენტი, ბოსტონის მარათონზე დარეგისტრიდა - სახელის ინიციალებით K.W. Switzer. იმ დროისთვის "მოყვარულ ათლეტთა კავშირი" ქალებს მარათონებში მონაწილეობის უფლებას არ აძლევდა. შვიცერი პირველი ქალი იყო, რომელმაც მარათონში ოფიციალურად მიიღო მონაწილება. ისტორიულმა ფოტომ კი, რომელზეც ჩანს, როგორ ებღაუჭებიან მარათონის ორგანიზატორები შვიცერს და მისი სარეგისტრაციო ნომრის მოხსნას ცდილობენ, მსოფლიო მოიარა. ჟურნალმა Life ეს ფოტო შეიტანა სიაში: "100 ფოტო, რომელმაც მსოფლიო შეცვალა".

გასული წლის დეკემბერში, თბილისის კინოფესტივალის შემდეგ, ჩემ ირგვლივ ყველა ანა ურუშაძის "საშიში დედა"-ს შესახებ ალაპარაკდა. ზოგი ამბობდა, რომ ფილმი თითიდან ძალით გამოწოვილ პრობლემებს ეხება, ზოგს მსახიობების შესრულება არ მოეწონა - ხელოვნური და თეატრალური ეჩვენა. წავიკითხე ქართველი ჩინიანი კრიტიკოსების რეცენზიებიც, რომლებიც ასევე არ წყალობენ ფილმს. მაგალითად, ალექსანდრე გაბელია წერს, რომ ამ ფილმში ახალი არაფერია, "რადგან [ის] ვერ ქმნის მეტა-ტექსტუალურ დისკურსს, სადაც დისტოპიურმა ენამ ერთი მხრივ ინდივიდისა და სისტემის შეტაკების მიზეზშედეგობრიობა უნდა ასახოს". უფრო მწვავე კრიტიკის (უფრო სწორედ ცინიზმის) ქარცეცხლში გაატარა ის თეო ხატიაშვილმა, რომელიც ამბობს, რომ "საშიში დედა" მაგალითია იმისა, თუ როგორ არ უნდა გადაიღოს ფილმი ახალგაზრდა რეჟისორმა.