როდესაც ოსკაროსანი სებასტიან ლელიოს "შეუდარებელი ქალბატონი" პირველად ვნახე, მიუხედავად პოზიტიური დასასრულისა, მთლიანობაში ძალიან დამთრგუნველად იმოქმედა, რადგან ფილმი ძალიან სწორად და რეალისტურად ასახავს ტრანსგენდერ ქალთა მიმართ საზოგადოების დამოკიდებულებას. ფილმის მნიშვნელოვანი ღირსება მისი უბრალოებაა, ცხოვრებისეული ტრაგედიებითა და შვებისმომგვრელი მომენტებით. ამასთანავე ფილმი იმდენად ემოციურია, რომ ხანდახან, როგორც მაყურებელი, შეიძლება დაიბნე და ვერ მიხვდე - მთავარი გმირის მიმართ მწუხარებით და სიბრალულით ხარ განწყობილი, თუ აღფრთოვანებით იმის გამო, თუ რამდენ ტკივილსა და დამცირებას უძლებს და მაინც არ ნებდება.

ერთი შეხედვით, ანიმაციური სატელევიზიო შოუ ანთროპომორფულ, ჰოლივუდის ბინადარ ცხენზე დიდად მომხიბვლელად ვერ ჟღერს, ამიტომ დიდხანს ვიკავებდი თავს მეგობრების მრავალრიცხვოვანი რეკომენდაციების მიღებისგან და ბოჯეკ ჰორსმენის ყურების დაწყებისგან. თუმცა, პირველად შთაბეჭდილებას და პირველი სეზონის რამდენიმე სატესტო სერიას თუ არ ჩავთვლით, შეიძლება თამამად ითქვას, რომ ბოჯეკ ჰორსმენი ჟანრში ერთ-ერთი საუკეთესო სერიალია. შოუ ახერხებს ისე შეეხოს მენტალური ჯანმრთელობის, ურთიერთობების, ოჯახის, ჰედონიზმის, წარმატებისა და წარუმატებლობის და პოლიტიკის მწვავე და აქტუალურ თემებს, რომ ჟანრის კლიშეების ხაფანგებში პრაქტიუკულად არ გაებას და თან ერთ-ერთ ყველაზე სასაცილო, თუმცა ყველაზე სევდიან კომედიადაც დარჩეს.

გენდერული დისფორია - ეს არის დისკომფორტი და სტრესი, რომელსაც ტრანსგენდერი ადამიანი განიცდის ბიოლოგიურ სქესთან აცდენილი თვითაღქმის გამო. ამ დროს ადამიანს აქვს შფოთვა, რადგან იგი ვერ ჯდება საზოგადოებაში გავრცელებულ გენდერულ წარმოდგენებში და საკუთარი სხეულის და ვიზუალის მიმართ აქვს დისკომფორტი - ის შინაგანად ქალია, ან კაცი, ხოლო სხეული საპირისპირო სქესის აქვს, რამაც შეიძლება დეპრესია და სხვა ფსიქიკური პრობლემებიც გამოიწვიოს.

ისე გამოვიდა, რომ 2018 წლის პირველი მესამედი, თავიდან გაუცნობიერებლად, შემდეგ კი უკვე გამიზნულად, მთლიანად ქალი ავტორების კითხვას დავუთმე. ცოტა ხნის წინ მეგობარს ვეუბნებოდი, რომ ცხოვრების ნებისმიერ მომენტში ბოლოს წაკითხული წიგნების კომბინაცია ვარ, და, ჩამონათვალს რომ გადავხედე, ამაში კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი. ქვემოთ მოცემული ავტორების უმეტესობას ხშირად ვუბრუნდები ხან განწყობისთვის, ხან შთაგონებისთვის, ხანაც უბრალოდ, ბრაზი რომ არ გამინელდეს. გთავაზობთ ბოლო პერიოდში წაკითხულ, ჩემთვის ძვირფასი და საყვარელი ქალი ავტორების 6 ნაწარმოებს.

ბავშვობაში ერთი მეგობარი მყავდა, დათო. ძალიან რომ მოვინდომო სურათსაც ამოვქექავდი, რომელიც ჩვენი მეგობრობის დინამიკას ცხადზე ცხადად დაგანახებდათ, მაგრამ ისეც მოვყვები: დათო ჩემზე 1-2 წლით უფროსი იყო, შესაბამისად ჩემზე ღონიერი, 1 თავით მაღალი და ჩემზე მეტი სათამაშოს პატრონი. ახლო-მახლო ჩვენ გარდა მეტი ბავშვი არ ცხოვრობდა, ამიტომ მე და დათო სულ ერთად ვთავაშობდით. შეგრძნებების დონეზე ახლაც კარგად მახსოვს ვის ჰქონდა ჩვენს ურთიერთობაში ძალაუფლება.

სიმართლე გითხრა, შენთვის წერილის მოწერა აქამდე თავში არასოდეს მომსვლია, რადგან ცოტათი ყოველთვის მეუცნაურებოდა ადამიანები საკუთარ თავებს, თუნდაც წარსულში, მეორე პირში რომ მიმართავდნენ ხოლმე. თუმცა ახლა ვხვდები, რომ მე და შენ ალბათ იმდენივე საერთო გვაქვს, რამდენიც მე და ნებისმიერ მესამეს, ვისთვისაც შეიძლებოდა მიმეწერა, იმის მიუხედავად, რომ შენ ის საფუძველი ხარ, რომელზეც მე საკუთარ “მეს,” ჩვენს ერთობლივ “ჩვენს” ვაშენებ.

ბავშვობაში ყოველთვის ბიჭებთან ვთამაშობდი Read: ან ყოველ შემთხვევაში ვცდილობდი მეთამაშა, იმიტომ რომ თავიდანვე ვრძნობდი, რომ გოგოობა სირცხვილია, ბიჭობა კი - საამაყო. გოგოებთან საერთოს ვერაფერს ვპოულობ Read: გოგოები სულ ბიჭებზე ლაპარაკობენ, მე კიდევ ბიჭები არაფერში მაინტერესებს, ამიტომ მხოლოდ ბიჭე

ბავშვობიდან მქონდა განცდა, რომ ჩემს თავს რაღაც ვერ იყო წესრიგში: ვუყურებდი სხვა ბიჭებს და ვხვდებოდი, რომ მათგან რაღაც განმასხვავებდა, მაგრამ ვერ ვარქმევდი სახელს - რა. რაღაც პერიოდის მერე, საკუთარ ფსიქიკურ სიჯანსაღეშიც კი შემეპარა ეჭვი, რადგანაც რთულია, როდესაც ყველა ბიჭად აღგიქვამს და შენ ეს აღქმა დისკომფორტს გიქმნის, ნორმალურად იცხოვრო. მაშინ, როცა საერთოდ ვერ გრძნობ, რომ ბიჭი ხარ და მიგაჩნია, რომ გოგო ხარ და ამ დროს შენი სხეული შენს წინააღმდეგ მეტყველებს, უბრალოდ ვერ ხვდები რა გჭირს.

გილერმო დელ ტოროს "წყლის ფორმა" საოცრად ატმოსფერული, ზღაპრული ფილმია, ბოლომდე გაჟღენთილი ფერით, ტექსტურით და თითქოს სუნითაც კი: ზღვისპირა ქალაქის, ნესტის და კიდევ რაღაცის - ნაცნობის და ამოუხსნელის. თუმცა, ფილმის მთავარი ღირსება მისი ფორმა სულაც არ არის. მთავარი გმირი, ელიზა, "უხმო პრინცესა," როგორც მას მთხრობელი დასაწყისში გვაცნობს, მუნჯი ქალია, რომელიც ბალტიმორის მაქსიმალური უსაფრთხოების დაწესებულებაში დამლაგებლად მუშაობს.

ტრანსგენდერობასთან დაკავშირებული მითებული უნივერსალურია. ასევე უნივერსალურია ის, რომ ადამიანების შიშების, ფობიების და მათგან გამოწვეული გაურკვევლობის და აგრესიის მიზეზი ხშირად სწორი ინფორმაციის არქონაა. ამიტომ ვფიქრობ, ქვემოთ მოცემული ინფორმაცია ქართველი მკითხველისთვისაც სასარგებლო და მნიშვნელოვანი იქნება.