შეცვალე მუსიკა "ფლეილისტში" და ისევე შეიცვლება შენი ხასიათი და განწყობაც. მე მიმაჩნია და არა მარტო მე - ეს ზოგადად ასეა, ტრანსი ვერ გახდები, თუ ასეთად არ დაიბადე. სულ მახსენდება ჩემი პირველი სიყვარული. ოჯახი მეტად რელიგიურ-ტრადიციული იყო, სადაც პროპაგანდას ვერავინ გამიწევდა, თუმცა რის პროპაგანდასაც მიწევდა, იმის შედეგია ჩემი, მეოთხე კატეგორიის მძღოლის მართვის მოწმობა. თითქმის ყველა სახეობის ტრანსპორტის მართვას დავეუფლე, გარდა ვერტმფრენისა და გემისა. ნავის ნიჩბებით მართვის პრინციპი კი ვიცი.

ქალაქი ისტამბული, ჩემი ბოლო დღე თურქეთში. ავტობუსი მალე გადის. საფეხურზე ვზივარ წყლის ბოთლით ხელში, გამალებით ველი როდის დადგება გამგზავრების დრო... ერთი სული მაქვს თბილისი ვიხილო, ის თბილისი, სადაც 11წელი ვიცხოვრე... ქალაქი, რომლის ყველა კუთხე-კუნჭული და მის ყველა რაიონში მცხოვრები ადამიანების მენტალიტეტი ვიცი... ქალაქი, რომელიც ჩემი სახლია, მისი ღამის ცხოვრებით... სადაც სახლში ვარ... 12 საათზე მეტი ვიმგზავრე.

მოსაღამოვდა. გამწარებული, სწრაფად ვიკეთებ  ახალ მაკიაჟს. აგერ მობნელდა ნელნელა, "ცოტა დავლიოს" პრინციპით ვიწყებ სმას, იმ იმედით, რომ ვიქნები მეტად ნიჭიერი მსახიობი ეგრედ წოდებულ კლიენტთან, შეთრობის შემდგომ ვიძახებ ტაქსის, რომელსაც გულისყურით ვაკვირდები აივნიდან. თავდასხმის და ზოგადი ტრანსფობიური დამოკიდებულების თავიდან ასაცილებლად ისე ვმოქმედებ, როგორც კარგი მესაზღვრე. მზვერავივით რენტგენს ვუტარებ მთლიანად კორპუსის მიმდებარე ტერიტორიას და როცა დავრწმუნდები, რომ ჩემი ჩასვლა, სადარბაზოდან გასვლა და ტაქსიმდე მისვლა უსაფრთხოა,  მაშინვე გამალებით, აჩქარებული ნაბიჯებით, თავდახრილი მივემართები დაბლა. ამ თავდახრასაც თავისი მიზეზი აქვს. თმა წინ, სახეზე მეყრება და სახეს ვმალავ, თითქოს ვთავისუფლდები შიშისგან და სტრესისგან, ან ჩემი კომპლექსებისგან, რომელიც ხალხის მიმართ მაქვს. როცა მოვთავსდები ტაქსის უკანა სავარძელზე, თამამად ამოვისუთქებ. სად მივდივართ, მძღოლი მეკითხება.  რა თქმა უნდა ვუთითებ ტრანსგენდერ ქალთა თავშეყრის ადგილს და მივემართები სხვა მეგობრების სანახავად...