ვინ ვარ მე? რა ვარ? მეოცნებე ვარ…დავდივარ,მინდა ვიფრინო, მაგრამ ფრთები არ მაქვს. იქნებ მაქვს და არ ვიცი…იქნებ, ფრთების გარეშე შემიძლია ვიფრინო, მაგრამ არ ვიცი, როგორ…იქნებ, უბრალოდ თქვენ მჭრით ამ ფრთებს. თქვენ, ყველაზე ახლო და კეთილი სურვილებით აღსავსე ადამიანები …მინდა ყველაზე მაღლა ავიდე და ვიყვირო…ცისარტყელაზე ვისრიალო ან ცაზე ვირბინო…ამ ცხოვრების აზრზე არ ვიყავი როცა მოვედი, მაგრამ მოვედი და მაშინ რატომღაც არავის ანაღვლებდა ვინ ვიყავი, როგორი ვიყავი ან რას ვგრძნობდი და როცა ზევით ვიყურები და მზეს ვხედავ, ყოველთვის მშვიდად ვარ, რადგან ის შლის თქვენს სიბნელეს, ერთადერთი მგონი ამ სიბნელის მეშინია, მეშინია რადგან მგონია რაღაცას ვერ გავიგებ თუნდაც უმნიშვნელოს…უმნიშვნელოა თითქოს ისიც, რომ მთელი არსებით მინდება მოიხსნათ ნიღბები და გახდეთ რეალურები და ის შეიგრძნოთ რასაც მე ვგრძნობ. უბრალოდ ისუნთქოთ და მიყვეთ სურვილებს…მეგობარო! ყველაზე საყვარელო ტკბილო საოცარო არსებავ! ადამიანო! გახსოვს? ერთხელ მთელი ღამე იმას ვუმტკიცებდით ერთმანეთს, რომ ნამდვილ მეგობრობას ვერაფერი ანგრევს ვერაფერი და გვიხაროდა, რომ ჩვენ ერთმანეთი გვყავდა და როცა ჩაგეძინა საკუთარ ცრემლში გავიჟღინთე, რადგან იმ ღამეში ყველაზე მეტად ვგრძნობდი საკუთარ არსებას და ყველაზე მეტად მინდოდა შენთვის მეთქვა რომ გოგო მიყვარს! სინანულს მლაშე გემო ჰქონია… გავჩუმდი მაგრამ რადგან ეხლა ამას ვწერ ვიცი, უკვე ვიცი, რომ მოვალ შენთან, ჩაგიხუტებ და გეტყვი რომ მე მიყვარდა, მიყვარდა გაგიჟებით და ეს სიყვარული მხოლოდ გოგოსთან შემეძლო ასეთი ძლიერი და სავსე! ასეთი ღიმილიანი და ბედნიერი! ასეთი სუფთა და ნამდვილი…მხოლოდ, ვგრძნობ რომ ამ სიტყვების მერე მოვკვდები…მოვკვდები შენთვის ისე, რომ ამაზე ვერასდროს იფიქრებ და არც გიფიქრია. უბრალოდ აღმოაჩენ რომ მკვდარი ვარ, მკვდარი შენთვის. მაგრამ ერთ დღეს აღმოაჩენ, რომ ასეთი ქცევით ყველაფერი შავ-თეთრია და ადამიანები ნაცრისფერები და გაბერილები არიან.გაბერილები იქნებიან აბა რა !ისინი ხომ ამდენ ბოროტებას ჭამენ ან უწევთ მისი ჭამა…და თუ გამიშვებ, თუ ისევ სიკვდილისკენ მომცემ გზას, მხოლოდ ერთ დიდ პრივილეგიას აღმოვაჩენ, ჩემს გზას უკვე ფრენით განვაგრძობ…თუმცა ფრენას მიუჩვეველი ვარ, მაგრამ გამიხარდება რადგან სულ სულ ზევიდან, მზესთან ახლოს მყოფი, დავინახავ ხალხს და მათ შორის შენც, თავდახრილს და მოწყენილს და მხოლოდ მაშინ მივხვდები, რომ მე კი არა, შენ ხარ მკვდარი. მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩემმა ნამდვილმა, სუფთა სურვილმა, ვერ შეძლო შენამდე მოსვლა. არადა, მიმტკიცებ რომ ჩვენ ერთნი ვართ ((((