გაბიზე ადრეც დავწერე. მოგიყევით, როგორ ცხოვრობდა პატარა, ლამაზ სოფელში, როგორი უზრუნველი ბავშვობა ჰქონდა და როგორ თავს ევლებოდა მთელი ოჯახი. რომ წამოიზარდა, ნელ-ნელა საკუთარი გენდერული იდენტობის გარკვევა დაიწყო. გაუგებრობები ოჯახთან მაშინ არ დაწყებულა. დედას გეი ეგონა, თუმცა ამის გამო პრობლემა მისთვის არასდროს შეუქმნია. ამასობაში გაბი თბილისში წამოვიდა სასწავლებლად. დასვენების დღეებში უპრობლემოდ ჩადიოდა სახლში. იქ კი ყველაფერი ძველებურად ხვდებოდა.

10 წლის წინ ეს სიამტკბილობა შეწყდა - მაშინ, როცა გაბიმ ერთხელ და სამუდამოდ განაცხადა, რომ ქალია, კაბა ჩაიცვა და აღარც გაუხდია. მას მერე აღარ უნახავს დედა. ნელ-ნელა ჩამოშორდა და-ძმაც. ერთადერთი მხარდამჭერი, ტყუპისცალი ძმა გარდაეცვალა. მის საფლავზე ჩუმად მიდის ხოლმე, ისე რომ ვერავინ გაიგოს. დედამ რამდენჯერმე შემოუთვალა, მაგ კაბას თუ გაიხდი, ისევ ისე მეყვარები, როგორც ადრეო.

გაბის კი მიაჩნია, რომ სწორედ კაბის ჩაცმა იყო მის ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება, მნიშვნელოვანი და თამამი, რომელიც მრავალი წლის ფიქრის და წვალების მერე გაბედა და ამ მონაპოვარს არაფრისდიდებით აღარ დათმობს. დედა გაბიზე არანაკლებ ჯიუტია და პირობას არ ცვლის. დედას ძალიან ვგავარო, ხშირად უთქვამს ჩემთვის. თავის სოფელში დღემდე ჩადის, მაგრამ სახლის კარი მისთვის დაკეტილია. მეზობლებს ნახულობს, იქაურ მეგობრებს სტუმრობს, დედამ ეს იცის და მათაც ეჩხუბება, ვინც გაბის იღებს. ადრე მითხრა, ჩემს სახლში ფეხს არასდროს მივადგამო.

ამასწინათ მაინც მივიდა. როგორც მომიყვა დაბადების მოწმობის და დიპლომის წამოსაღებად, მაგრამ ალბათ უფრო მეტი მიზეზი დედის ნახვის სურვილი იყო.

სოფელში საღამო ხანს ჩავიდა, იქაური ნაცნობ-მეგობრები მოინახულა და დედის სახლისკენ გაუყვა გზას. ალბათ რამდენ რამეზე ფიქრობდა, სანამ თავისი ბავშვობის ეზოს მიადგებოდა, ღელავდა კიდეც, მაგრამ აუცილებლად ექნებოდა იმედი, რომ დედა უკვე სახლის კართან მისულს ხელს არ კრავდა. სულ ცოტა იმედი მაინც რომ არ ჰქონოდა, არ მივიდოდა. ვიცი, როგორი თავმოყვარეცაა.

კარი დედამ გაუღო და იქვე, იმავე წამს გაქრა ის სულ მცირე იმედიც, რომ დრომ რამე შეცვალა, რომ დედას გული მოულბა, რომ დიდი ხნის უნახავი შვილის დანახვაზე ხელები კი არ გაშალა ჩასახუტებლად, მუშტი მოუღერა და ყვირილით მოსთხოვა სახლის დატოვება. გაბი ჯიუტად უხსნიდა, შენს სანახავად არ მოვსულვარ, ჩემი საბუთების წაღება მინდაო. ყვირილზე ძმას გაეღვიძა, რომელმაც დედის მუქარა სისრულეში მოიყვანა და გაბის დაარტყა. ისე დაარტყა, რომ ძირს დააგდო და წიხლებით შედგა.

დედა ისევ უყვიროდა ახლავე აქედან წაეთრიე და აქ მოსული აღარ გნახოო. იმასაც უყვიროდა შენ ჩემთვის დიდი ხანია მკვდარი ხარო. აღარც შენი დაბადების მოწმობა არსებობს და არც დიპლომიო. მკვდარს რად უნდა საბუთებიო. წადი და აქ მოსული აღარ დაგინახოო. პოლიციაც მოვიდა, გაბის ძმა დააკავეს. დედა ისევ უკიოდა, ხომ ხედავ შენი აქ მოსვლით ჩემი შვილი შარში გაეხვაო. იმ შვილზე დარდობდა, მოძალადეზე, პოლიციამ ცემისთვის რომ დააკავა. მერე დიდხანს ირბინა დედამ პოლიციაში, ნაცნობ-მეგობრებს დაურეკა, "იჩალიჩა", როგორც გაბი ამბობს და მეორე დღეს შვილი გირაოს სანაცვლოს სახლში წამოიყვანა.

მერე მეზობლები უყვებოდნენ გაბის, იმ საღამოს, ამ ამბის აღსანიშნად როგორ დაიკლა ცხვარი მის სახლში და როგორ "იზეიმა" დედამ გამარჯვება. იმ საქმეში გამარჯვება, სადაც მისმა ერთმა შვილმა მეორე შვილი დაუნდობლად სცემა, მერე 1000 ლარი გადაიხადა და სახლში წამოვიდა. ყოველდღიურ საქმიანობას დაუბრუნდა. საღამოსთვის ვახშამი მოამზადა და ყველა, ვისაც მისი "გამოშვება" გაუხარდა, დაპატიჟა. დედაც მასთან იყო, მის გვერდით. მეზობლებმა ისიც უთხრეს, მეორე დღეს ძმა და ბიძა თბილისში რომ ჩამოვიდნენ და ყველგან დაეძებდნენ გაბის. ალბათ ბოლომდე ვერ გაუსწორეს ანგარიში, საკმარისად ვერ დასაჯეს.

დედაჩემი მამალი ქალიაო, სულ ამბობდა ხოლმე გაბი. მას რომ უნდოდეს, ყველაფერს მოაგვარებდა და ვერავინ გაბედავდა ჩემთვის ერთი გადაბრუნებული სიტყვის თქმასო. ახლაც, ამ ამბის მერე, ყველა ის მეზობელი დაიარა, ვინც გაბის დღემდე ემეგობრება და შავი დღე აწია. კატეგორიულად აუკრძალა მასთან ურთიერთობა და გაბის შემოუთვალა, მისი ძმის საფლავზე ფეხი აღარ მიადგას, თორემ საფლავს ისე შემოღობავს, ძალიანაც რომ მოინდომოს, ვეღარც კი მიუახლოვდეს.

საკმაოდ შეძლებულები არიანო, თავის ოჯახზე ყვება. არასდროს არაფერი მოუთხოვია, არცერთი კაპიკი, მიუხედავად იმისა, რომ აქ თბილისში ხშირად პურის ფული არ ჰქონია. უკიდურესი გაჭირვების დროსაც კი არ მოსვლია თავში აზრად რაიმე მოეთხოვა, ე.წ. "წილი", როგორც თვითონ ამბობს. მამაჩემი რომ ცოცხალი ყოფილიყო სულ სხვანაირად იქნებოდა ყველაფერიო. ისეთი კაცი იყო, ამას არაფრით დაუშვებდაო. ისეთს მიმიღებდა, როგორიც ვარ და არც სხვებს მისცემდა უფლებას ასე მომქცეოდნენო.

თბილისში დაბადების მოწმობის და დიპლომის გარეშე დაბრუნდა. ალბათ დახია დედაჩემმა, ან დაწვაო. ალბათ ერთმა პატარა ფურცელმაც არ უნდა ჩემი არსებობა შეახსენოსო. კიდევ ჩავალო, ამბობს. მაგათ ვაჩვენებ როგორ უნდა ჩემი ცემა და გამოგდებაო. კიდევ რომ გცემონ თქო - კაი კაცო, რაც მე მომხვედრია, არ გამაკვირვონ ახლაო, თან ეცინება. მე რომ ჭკუა მქონდეს გამოვეწყობოდი ბიჭის ფორმაში, ჩავიდოდი, მოვთაფლავდი, გამოვცინცლავდი ფულებს და მერე ძაან არ გაეგო თბილისში როგორი ჩაცმული ვივლიდიო.

მაგრამ მე მაგის ქალი არ ვარ, ეგრე ვიმაიმუნო, ეგღა მაკლიაო. სულ ვამბობ ხოლმე, ტრანსგენდერ ადამიანებს ერთი უნიკალური თვისება აქვთ, ურთულეს სიტუაციებშიც კი პოულობენ ძალას, რაღაცნაირად იუმორით შეფუთონ ტრაგედია და ისე მოგიყვნენ. თითქოს ამაში პოულობენ შვებას. დარწმუნებული ვარ მართლა ჩავა ისევ თავის სოფელში და ისევ დააკაკუნებს სახლის კარზე. ისევ დაწყევლის დედა და მუშტებს მოუღერებს ძმა, მაგრამ ეს მაინც ჯიუტად ივლის. ივლის მანამდე, სანამ ერთხელაც არ ათქმევინებს დედას, რომ ისევ მისი შვილია, ცოცხალია და გაბი ჰქვია, დიახაც, გაბი.

ნინო კალანდიას რუბრიკა "ტრანს ამბების" სხვა სტატიები შეგიძლიათ იხილოთ:
https://lesbi.ge/ka/blog/trans-stories/