ტუნისი, თავის რეგიონში, პირველი ქვეყანაა, რომელმაც უარი თქვა ყველა იმ დათქმაზე, რომლითაც მანამდე Cedaw (საერთაშორისო კონვენცია ქალთა მიმართ ყველა სახის დისკრიმინაციის აღმოფხვრის შესახებ) ჰქონდა მიღებული.
ეს საკმაოდ მნიშვნელოვანი ნაბიჯია, რომელიც ეწინააღმდეგება ახლო აღმოსავლეთში ადამიანის უფლებათა კონვენციების ბოროტად გამოყენების ხანგრძლივ ისტორიას მჩაგვრელი რეჟიმის მხრიდან, რომლებიც კონვენციებს მხოლოდ საერთაშორისო პატივისცემის მოსაპოვებლად უერთდებოდნენ, შემდგომში კი, უარს ამბობდნენ შესაბამისი ვალდებულებების შესრულებაზე.
საუდის არაბეთი, ალბათ, ყველაზე უკიდურესი შემთხვევაა "ისლამური კანონების" გამოყენებით ადამიანის უფლებათა კონვენციების უგულვებელყოფის მხრივ. თუმცა, სხვა არაბულმა ქვეყნებმაც, როგორიცაა ბაჰრეინი, ეგვიპტე, ერაყი, ქუვეითი, ლიბია, მავრიტანია, მოროკო, ომანი, სირია და არაბეთის გაერთიანებული ემირატები, ასევე შარიათის კანონიდან გამომდინარე, დათქმებით მიიღეს Cedaw.
მიუხედავად იმისა, რომ ტუნისის ყოფილი პოლიტიკური რეჟიმი მოქალაქეებს ართმევდა პოლიტიკურ უფლებებს, ქვეყნის ისტორია ქალთა უფლებების კუთხით შედარებით კარგად გამოიყურება, ამ რეგიონის სხვა ქვეყნებთან შედარებით. ტუნისი ერთ-ერთი პირველი ქვეყანა იყო, რომელმაც 1980 წელს Cedaw-ს რატიფიცირება მოახდინა. ამ პერიოდში ქვეყნის პარლამენტართა 20%-ს ქალები შეადგენდნენ. მიუხედავად ამისა, ტუნისმა კონვენციის მიღება მხოლოდ გარკვეული დათქმებით შეძლო. დათქმები, რომლებიც უმეტესწილად ოჯახში ქალებისა და მამაკაცების თანასწორუფლებიანობას უკავშირდება, კონვენციის შემდეგ მუხლებს ეხებოდა:
- შვილისათვის ეროვნების გადაცემის თანაბარი უფლება;
- თანაბარი პასუხისმგებლობა ქორწინებასა და განქორწინებაში;
- თანასწორი უფლებები მეურვეობასა და შვილად აყვანის შემთხვევაში;
- თანასწორი პირადი ცოლქმრული უფლებები, გვარის, პროფესიისა და დასაქმების არჩევანის ჩათვლით;
- თანასწორი ქონებრივი უფლებები.
ტუნისის გადაწყვეტილება უარი თქვას ზემოხსენებულ დათქმებზე, განიხილება, როგორც პირველი ნაბიჯი კანონმდებლობაში შესაბამისი შესწორებებისაკენ, როგორც კი ახალი პარლამენტი იქნება არჩეული.
